عادتِ بد

یکی از عادت هایی که همیشه خیلی اذیتم کرده این بود که (شاید بشه گفت ناخودآگاه) همیشه خودم رو با آدم های موفقی مقایسه کردم که حدود 10 سال و بیشتر باهام اختلاف سنی دارند و همیشه غصه خوردم که چرا من انقدر عقبم. قبل ترها به اختلاف سنی توجه نمی کردم و فقط به این فکر می کردم که خیلی عقبم و خیلی کارا باید می کردم و نکردم...
مدتیه دارم سعی می کنمبه این توجه کنم که شخصی که خودم رو باهاش مقایسه می کنم 10 سال و بیشتر از من زندگی کرده و با روندی که پیش گرفتم ممکنه من هم در سن سی و چند سالگی به همین موقعیت و حتی بهترش برسم.

ما حتی خودمون رو با افراد هم سن و حتی کوچکتر هم نباید مقایسه کنیم.
آقای شعبانعلی حرف قشنگی می زد، آدم باید خودش رو با گذشته ی خودش مقایسه کنه و نه با حالِ دیگران...
مشخص نیست چه شرایطی باعث شده من به این جایی که هستم برسم و اون یکی به جایی که الان هست برسه...
البته این توجیه کوتاهی ها نیست ولی حس این که همیشه عقبی باعث می شه انگیزه ت رو برای ادامه از دست بدی و حس کنی هرچقدر تلاش کنی نمی رسی.
درسی که از امروز باید به کار بگیرمش همین جمله ست، هر روز خودم رو با دیروز خودم مقایسه کنم و نه با هیچ کس دیگه.