به بهانه ی پروژه ی درس ارزش آفرینی -1

یکی از روش هایی که معمولا خیلی کمک می کنه تا بتونیم ایده های جدید بدیم اینه که بشینیم داستان یک روز از زندگیمون رو بنویسیم. قطعاً تو این داستان لحظات سخت و لحظات خوشی وجود داره، یعنی به بخش هاییش خیلی راحته و یه بخش هاییش هم خیلی سخته و معمولاً خیلی باهاش درگیریم، مثلا من صبح از خواب بیدار می شم، شروع می کنم به آماده کردن صبحانه، بعد وسایل صبحانه رو جمع می کنم، نسکافه م رو آماده می کنم و تا دماش معتدل بشه (!) سریع لباسامو می پوشم و در حین آماده شدن و جمع کردن وسایل، نسکافه م رو می خورم. یکی از مشکل ترین بخش های هر روز من

پتانسیل های مترو!

#مترو
#تقویت_مهارت_های_فردی


یکی از چیزهایی که امروز بهش رسیدم اینه که مترو واقعاً جای خوبیه برای این‌که بتونیم خیلی از خطاهای رفتاری خودمون رو اصلاح کنیم. تعاملات کوتاه مدتی که در مترو شکل می گیره، باعث می شه من بهتر بتونم اشتباهاتم رو بفهمم. نه این که فکر کنم در اون مدت 40-50 دقیقه، آدم اثر عمیق بدی نمی گذاره ولی حداقل می تونه بهتر خطاهای کوچیکش رو بشناسه و رفع کنه(خطاهای شخصی و نه فرهنگی)، به شناخت رسیدن از این شیوه اثراتِ بد کمتری داره تا این که

یه شروع دوباره :)

از وقتی خیلی جدی تر و مصمم تر از قبل وارد جمع متممی ها شدم، دلم خواست دوباره مثل سال ها پیش وبلاگ بنویسم.
واقعا نه برای خونده شدن (مثل همون موقه ها)، بلکه برای تمرین نوشتن و ترسیم راهی که تصمیم گرفتم که برم.
برای ثبت مهارت هایی که کسب کردم، ثبت چیزهایی که واقعاً در وجود خودم وسعت پیدا کرده. (خیلی از بچه های متمم هم وبلاگ می نویسند)

هرچند حسرت می خورم که چرا چند سال زودتر با این راه (و با این سایت) آشنا نشدم ولی شاید به قول همون ضرب المثل معروف،